“एकटेपणाच्या गहिऱ्या सावल्या,
हृदयाला स्पर्शून जातात।
मनातल्या रिकाम्या जागा,
आठवणींनी भरून जातात।”
“गर्दीत असूनही मन एकाकी,
शांततेत दडलेला आवाज।
एकटेपणाची ही वेगळीच दुनिया,
जी नेहमी सोबत राहते।”
“एकाकी रस्ते आणि नि:शब्द वाटा,
मनात दाटून येतात विचार।
एकटेपणाची ही शाल पांघरली,
तर उरतो फक्त हळवा भार।”
“कोणी जवळ असूनही मन रिकामं,
हृदयाला लागतं एकटेपण।
भावनांच्या समुद्रात हरवून,
शोधत राहतो स्वतःचं माणूसपण।”
“चांदण्यांनी भरलेलं आकाश,
तरीही मनाला एकटेपण।
सुख-दु:ख सांगायला कोणी नसताना,
उमटतो हृदयात रिकामेपण।”
“एकाकी रात्रींचा हा प्रवास,
शांततेत उमटतो हुंदका।
मनाच्या कोपऱ्यात दडलेलं सत्य,
एकटेपणात होतं उघडं।”
“गर्दीच्या जगात मन एकाकी,
कोणीही समजून घेत नाही।
एकटेपणाच्या छायेखाली,
मनाची वेदना शब्दांत मांडत नाही।”
“नकळत डोळ्यांत दाटतात पाणी,
मनाची व्यथा कोण जाणे।
एकटेपणाच्या क्षणांत मात्र,
स्वतःलाच समजावणं ठरते काम।”
“आठवणींच्या ढगांनी व्यापले आकाश,
मनात दाटून येतो उदासपणा।
एकटेपणाचं हे सावट पडलं की,
जीवनात उरतो फक्त विरह।”
“स्वप्नांच्या दुनियेत शोधत राहतो,
कोणी तरी आपलं मन जाणावं।
पण वास्तव मात्र दाखवत राहतं,
एकटेपणाचं सत्य उरात राहावं।”
“मनाच्या खोल दरीत दडलेलं दुःख,
कोणीच न ऐकलेला हुंदका।
एकटेपणाचं हे सावट पडतं,
जगण्यावर जणू झालं बंधनका।”
“कधी गर्दीतही वाटतं रिकामं,
कधी शांततेतही होतं कोलाहल।
एकटेपणाचं हे गूढ असं,
मनाला देतं खोल जखम हलाहल।”
“चंद्र-ताऱ्यांच्या संगतीतही,
मनाला मिळेना आधार।
एकटेपणाचं हे शून्यपण,
कधी करतं मन फार उदास।”
“कधी हसताना डोळ्यांत पाणी,
कधी बोलताना येते सुस्कारा।
एकटेपणाच्या या क्षणांत,
मन शोधतं सखा आपला।”
“नात्यांच्या गर्दीतही हरवलो मी,
कोणीच नव्हतं खऱ्या जवळ।
एकटेपणाच्या या जंगलात,
मन माझं भटकतं निखळ।”
“कधी एकटेपण आनंद वाटतो,
कधी तो त्रास देतो फार।
मनाच्या तालावर खेळणारा हा,
अदृश्य भावनांचा बाजार।”
“मन मोकळं करायला कोणी नसे,
भावनांना उरतो ओझं।
एकटेपणाच्या या जगण्यात,
डोळ्यांत साठत राहतं पाणी गहिरं।”
“गप्पा मारायला सोबती नसावा,
हृदयात दाटून येतो विरह।
एकटेपणाच्या या चक्रव्यूहात,
मन हरवून बसतं नकळत।”
“आठवणींच्या शिडकाव्यात भिजून,
मन शोधत राहतं आपलेपण।
पण वास्तव सांगत राहतं फक्त,
एकटेपणाचं ते कटू सत्य।”
“कधी रात्रींचं काळं आभाळ,
मनावर होतं ओझं भारी।
एकटेपणाच्या नि:शब्द संगतीत,
उमटते वेदना हळवी सारी।”
“मनातल्या प्रश्नांना उत्तर नसतं,
शांततेत दडलेला आवाज।
एकटेपणाची सोबत मात्र,
नेहमीच असते निष्ठावान।”
“कधी पावसाच्या सरींनीही,
मनाचं रिकामेपण भरत नाही।
एकटेपणाची चादर मात्र,
शरीरावरून काढता येत नाही।”
“स्वप्नांच्या मागे धावताना,
साथीचं भान हरवतं।
एकटेपणाच्या या वाटेवर,
मन फक्त स्वतःलाच भेटतं।”
“कधी शब्दही न बोलता,
डोळे सांगतात व्यथा।
एकटेपणाच्या संगतीत मात्र,
मन उलगडतं आपलं सत्य।”
“कितीही हसलो तरी आतून,
रिकामेपण सतावतं।
एकटेपणाच्या छायेत मन,
शांतपणे रडत राहतं।”
“नात्यांचा खेळ बघून थकलं,
मनाला हवं होतं विश्रांती।
पण एकटेपणाच्या मिठीत मात्र,
सापडली वेगळीच शांती।”
“हजारो विचारांच्या गर्दीतही,
मन एकाकी होतं।
एकटेपणाच्या वादळात मात्र,
हृदय शांत बसतं।”
“गर्दीत असूनही एकटं मन,
अदृश्य वेदना सांगतं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात,
फक्त स्वतःचं मन सोबत राहतं।”
“हळूहळू मनाला सवय झाली,
या एकटेपणाच्या साथीची।
आता हीच बनली ओळख माझी,
आणि कथा हृदयाच्या गाठीची।”
“रिकाम्या मनाची व्यथा सांगायला,
कोणीच नाही आसपास।
एकटेपणाच्या मिठीत मात्र,
सापडतो स्वतःचा श्वास।”
“शांत रात्रींच्या नि:शब्द संगतीत,
मनाला जाणवतं ओझं।
एकटेपणाच्या मिठीत हरवून,
डोळ्यांत दाटून येतं पाणी।”
“जगासमोर हास्य उमलतं,
पण आतून मन रडतं।
एकटेपणाच्या या छायेखाली,
मनाचं दुःख लपून बसतं।”
“सांजवेळच्या मंद प्रकाशात,
मन रिकामं होतं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत,
शांततेतही हुंदका दाटतो।”
“गर्दीतही नसतो कोणी आपला,
शोधत राहतो आधार।
एकटेपणाच्या या रणभूमीत,
मन हरवतं वारंवार।”
“कधी वाटतं मनाला मित्र हवा,
कधी हवं वाटतं शांतपण।
पण एकटेपणाचं हे वलय,
नेहमीच राहतं कायमचं।”
“मनातील ओझं हलकं करायला,
कोणी जवळचं नाही।
एकटेपणाच्या या वाटेवर,
फक्त आठवणींची सोबत आहे।”
“कधी स्वतःशी बोलण्यातच,
मनाला शांती मिळते।
एकटेपणाच्या या छायेत,
वेदना हळूहळू विरतात।”
“सुख-दुःख वाटण्यासाठी,
कोणी जवळ नसतं।
एकटेपणाच्या या अंधारात,
मन स्वतःशीच जगतं।”
“चांदण्या रात्रीची ती शांतता,
मनाला करते अस्वस्थ।
एकटेपणाच्या या क्षणांत,
आठवणींचा खेळ सतत चालतो।”
“कधी हास्यातही लपलेलं दुःख,
कोणी ओळखत नाही।
एकटेपणाच्या या वाटेवर,
मन मात्र सर्व सांगतं।”
“शांततेचा आवाजही,
मनाला मोठा वाटतो।
एकटेपणाच्या या मिठीत,
प्रत्येक क्षण जड भासतो।”
“मनाच्या कोपऱ्यात दडलेली स्वप्नं,
कोणास सांगताच येत नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात,
फक्त स्वतःच ऐकून घेतं।”
“जगण्याच्या गोंधळात हरवलो मी,
साथीचा शोध लागत नाही।
एकटेपणाच्या या गर्दीत,
मन माझं अधिकच हरवतं।”
“कधी वाटतं एकटेपण शाप आहे,
कधी तोच देतो आराम।
मनाच्या या द्वंद्वात मात्र,
आठवणी देतात साथ।”
“हजारो चेहऱ्यांत शोधत राहतो,
कोणी तरी आपलं मन समजावं।
पण एकटेपणाचं वास्तव मात्र,
नेहमी सत्य दाखवतं।”
“डोळ्यांत अश्रू दाटून येतात,
जेव्हा मन रिकामं होतं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत,
हृदय नि:शब्द रडतं।”
“सांजवेळच्या मंद वाऱ्यात,
एकाकी मन भरकटतं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात,
स्वतःलाच सोबत करतं।”
“कधी पुस्तकं सोबतीला,
कधी गाणी करतात साथ।
पण एकटेपणाच्या गडद रात्रीत,
मन हरवतं परत परत।”
“कोणी समजून घ्यावं अशी आस,
मनाला सतत भासत राहते।
एकटेपणाच्या या सावलीत मात्र,
ही आस कधीच पूर्ण होत नाही।”
“एकाकी रस्त्यांवर चालताना,
मन बोलतं नि:शब्द भाषा।
एकटेपणाच्या या प्रवासात,
शांततेतही असतो गहिवर।”
“मनाच्या जखमा कुणाला दाखवता येत नाहीत,
त्या फक्त शांततेत बोलतात।
एकटेपणाच्या मिठीत मात्र,
त्या जखमा स्वतःलाच समजतात।”
“गर्दीत असूनही मन एकटं,
कुणीही जवळ नसल्यासारखं।
एकटेपणाच्या या संगतीत,
मन होतं अधिकच असुरक्षित।”
“कधी कधी हसण्यामागे,
दडलेलं असतं खोल दुःख।
एकटेपणाचं हे ओझं मात्र,
मनाला होतं सहन न होणं।”
“रात्रभर जागून काढलेले क्षण,
शब्दांशिवाय सांगतात कथा।
एकटेपणाच्या मिठीत मात्र,
मन रडतं नि:शब्दपणे।”
“स्वतःशीच बोलण्यातून,
मन कधी शांत होतं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत,
स्वतःचं मन आपलंसं होतं।”
“एकाकी वाटांवर चालताना,
छाया देखील दूर जाते।
एकटेपणाचं हे वास्तव,
मनाला वेगळं सत्य दाखवते।”
“आठवणींच्या गाठी सोडवताना,
डोळ्यांत पाणी दाटतं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात,
मन स्वतःलाच भेटतं।”
“सुखाचे क्षण वाटायला,
कोणी जवळ असावं असं वाटतं।
पण एकटेपणाच्या क्षणी मात्र,
मन रिकामंच राहतं।”
“कधी हृदयातले प्रश्न दडवून ठेवले,
तर कधी डोळ्यांतून बोलले।
एकटेपणाच्या या छायेत मात्र,
मन आपलं दुःख उलगडतं।”
“शांत रात्रींची नि:शब्दता,
मनाला फार काही सांगते।
एकटेपणाच्या या क्षणांत,
हृदयाची वेदना दाटून येते।”
“स्वतःचं मन वाचायला शिकलो,
कारण कोणी दुसरं वाचलं नाही।
एकटेपणाच्या या वाटेवर,
मनाने स्वतःलाच आधार दिला।”
“कोणाला सांगावं मनातील दुःख,
हा प्रश्न सतावत राहतो।
एकटेपणाच्या या मिठीत मात्र,
हृदय स्वतःलाच समजावतं।”
“सुख-दुःख शेअर करायला,
सोबतीची आस असते।
पण एकटेपणाचं हे वास्तव,
ती आस कधीच पूर्ण करत नाही।”
“मनातले विचार कधी,
ओझ्यासारखे होतात।
एकटेपणाच्या या प्रवासात,
तेच विचार मन व्यापतात।”
“कधी स्वतःलाच प्रश्न विचारतो,
उत्तरं मात्र मिळत नाहीत।
एकटेपणाच्या या छायेत,
फक्त शांततेत हंबरडा दाटतो।”
“नात्यांच्या गर्दीतही,
मन एकटंच भासतं।
एकटेपणाच्या या छायेत,
हृदय सतत हरवतं।”
“कधी वाटतं या शांततेत,
लपलेलं काहीतरी आहे।
एकटेपणाच्या या अंधारात,
मनाचं सत्य उलगडतं।”
“कधी पावसात रडावंसं वाटतं,
जेणेकरून कुणी पाहू नये।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय स्वतःलाच समजावून घेतं।”
“गर्दीच्या रस्त्यावर चालताना,
मन रिकामं होतं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात,
हृदय नि:शब्द हरवतं।”
“कधी मनाला शांतता हवी असते,
तर कधी सोबतीची आस।
एकटेपणाच्या या द्वंद्वात मात्र,
हृदय गहिवरून जातं खास।”
“आठवणींच्या ओझ्याखाली,
मन अधिकच दाबलं जातं।
एकटेपणाच्या या अंधारात,
हृदय नि:शब्द रडतं।”
“कधी वाटतं या जगात,
आपणच वेगळे आहोत।
एकटेपणाच्या या क्षणांत,
मन स्वतःशीच बोलतं।”
“कोणी विचारावं कसं आहेस,
ही आस सतत मनाला।
पण एकटेपणाच्या या जगण्यात,
कोणीही जवळ नसतं खरा।”
“सांजवेळीचा सूर्य मावळतो,
मनाला होते अधिकच उदास।
एकटेपणाच्या या क्षणांत,
उमटतो फक्त हळवा श्वास।”
“नकळत डोळ्यांत पाणी साचतं,
मन रिकामं होतं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात,
हृदय नि:शब्द हरवतं।”
“गर्दीतही मन शोधतं,
एक आपुलकीची छाया।
पण एकटेपणाच्या या वाटेवर,
नसते कुठेही माया।”
“शब्द न बोलता मन सांगतं,
त्याच्या वेदनेच्या गोष्टी।
एकटेपणाच्या या क्षणांत,
उरतात फक्त नि:शब्द नाती।”
“कधी रात्रभर झोप लागत नाही,
विचारांचा ओघ थांबत नाही।
एकटेपणाच्या मिठीत मात्र,
हृदय शांत होत नाही।”
“आठवणींच्या गर्दीत हरवलो,
साथीचं अस्तित्व नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात,
मन सतत शोधतं काही।”
“स्वतःलाच प्रश्न विचारले,
उत्तरं मात्र नाही मिळाली।
एकटेपणाच्या या छायेत,
मन अधिकच हरवली।”
“कधी वाटतं या वेदना,
कोणाला सांगाव्या मनापासून।
पण एकटेपणाच्या या क्षणांत,
शब्दच हरवतात ओठांवरून।”
“कधी शांततेत हरवलं मन,
कधी गर्दीतही सापडलं नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
स्वतःचं मनच सोबत राहिलं।”
“डोळ्यांतल्या अश्रूंना,
कोणी विचारत नाही।
एकटेपणाच्या या जगात,
हृदय समजावतं स्वतःलाच।”
“गर्दीत सापडत नाही आपुलकी,
शोधतो मन एक साथी।
एकटेपणाच्या या सावलीत मात्र,
मिळत नाही खरी नाती।”
“कधी काळजीचं एक वाक्य,
मनाला मोठं समाधान देतं।
पण एकटेपणाच्या या काळात,
तेही कुणी विचारत नाही।”
“रात्रभर डोळे मिटले तरी,
झोप लागत नाही।
एकटेपणाच्या या संगतीत,
मन अधिकच बेचैन होतं।”
“सुखाचे क्षण हरवतात,
जेव्हा सोबत कोणी नसतं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात,
मन अधिकच उदास होतं।”
“नात्यांच्या गर्दीत हरवून,
मन रिकामं होतं।
एकटेपणाच्या या सावलीत मात्र,
हृदय नि:शब्द रडतं।”
“कधी एकटेपण शांती देतं,
कधी दुःख वाढवतं।
मनाच्या या खेळात मात्र,
हृदय गोंधळून जातं।”
“संध्याकाळच्या शांततेत,
मन अधिकच व्याकुळ होतं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात,
हृदय स्वतःलाच शोधतं।”
“मनाच्या गाभाऱ्यात दडलेले विचार,
कोणी समजून घेत नाही।
एकटेपणाच्या या अंधारात मात्र,
मन स्वतःशीच बोलतं।”
“गर्दीत असूनही मन हरवलं,
साथीचं अस्तित्व नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच रिकामं होतं।”
“कधी वाटतं या जीवनात,
एक खरा मित्र हवा।
पण एकटेपणाच्या या प्रवासात,
तो शोध कधीच पूर्ण होत नाही।”
“नकळत डोळ्यांत पाणी दाटलं,
मनाला लागला धक्का।
एकटेपणाच्या या क्षणांत,
उरतो फक्त नि:शब्द हुंदका।”
“सांजवेळच्या मंद प्रकाशात,
मन रिकामं होतं।
एकटेपणाच्या या छायेत मात्र,
हृदय नि:शब्द रडतं।”
“जगासमोर हसून दाखवलं,
पण आतून मन रडलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मनाचं दुःख कुणाला दिसलं नाही।”
“कधी स्वतःलाच प्रश्न विचारतो,
कधी स्वतःचं उत्तर देतो।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन स्वतःलाच समजावतो।”
“नात्यांच्या गर्दीत असूनही,
मन रिकामं होतं।
एकटेपणाच्या या छायेत मात्र,
स्वतःचं मनच सोबत राहतं।”
“शांततेचा हा नि:शब्द आवाज,
मनाला गहिवरून टाकतो।
एकटेपणाच्या या सावलीत मात्र,
हृदय अधिकच हरवतं।”
“कधी मनाला हवं असतं आपुलकीचं बोल,
तर कधी फक्त शांतता।
एकटेपणाच्या या जगण्यात मात्र,
दोन्हींची आस राहते।”
“कोणी विचारावं कसं आहेस,
ही आस मनात दाटते।
पण एकटेपणाच्या या क्षणांत,
हीच आस अपूर्ण राहते।”
“कधी हसण्यातही लपवतो दुःख,
कधी रडण्यात सापडतं समाधान।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मनाला कळतं स्वतःचं भान।”
“रात्रभर जागून काढलेले क्षण,
विचारांनी भारलेले।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
डोळे नि:शब्द रडलेले।”
“सुख-दुःख सांगायला कोणी नसलं,
तर मन अधिकच तडफडतं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय शांत बसतं।”
“मनाला कुणी समजावावं,
ही आस सतत भासत राहते।
पण एकटेपणाच्या या मिठीत मात्र,
ती आस कधीच पूर्ण होत नाही।”
“कधी वाटतं एकटेपण शाप आहे,
कधी तोच देतो आधार।
मनाच्या या द्वंद्वात मात्र,
हृदय होतं अधिकच बेभान।”
“गर्दीतही मन हरवतं,
स्वतःला शोधत राहतं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन स्वतःलाच सापडतं।”
“डोळ्यांतल्या अश्रूंचं ओझं,
कोणी हलकं करत नाही।
एकटेपणाच्या या छायेत मात्र,
मन स्वतःलाच सांत्वन देतं।”
“सांजवेळच्या नि:शब्द संगतीत,
मन अधिकच व्यथित होतं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय गहिवरून जातं।”
“शांततेच्या या सावलीत,
मन सतत हरवतं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय नि:शब्द जगतं।”
“डोळ्यांतले प्रश्न अनुत्तरित राहिले,
मनातील दुःख कोणी समजलं नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय सतत तडफडलं।”
“कधी विचार करतो स्वतःशीच,
का एवढं रिकामं जग आहे।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन सतत शोधतं आधार।”
“सांजवेळच्या मंद प्रकाशात,
मन अधिकच हरवलं।
एकटेपणाच्या या सावलीत मात्र,
हृदय नि:शब्द रडलं।”
“जगासमोर हसतो दररोज,
पण आतून कोसळतो।
एकटेपणाच्या या जगण्यात मात्र,
मन सतत हरवतं।”
“नात्यांच्या ओझ्याखाली दबलं मन,
कोणी खरं साथ दिलं नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन स्वतःलाच सावरतं।”
“रात्रभर आठवणींचं ओझं वाढतं,
झोप डोळ्यांशी भांडत राहते।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन सतत व्याकुळ होतं।”
“गर्दीत असूनही एकटेपण जाणवतं,
सोबत असूनही रिकामं वाटतं।
मनाच्या या व्यथेत मात्र,
हृदय अधिकच हरवतं।”
“कोणी विचारत नाही तुझं दुःख,
कोणी बघत नाही तुझं हास्य खरं।
एकटेपणाच्या या जगण्यात मात्र,
मन सतत लपवतं स्वतःचं खरं।”
“सुखाच्या क्षणांतही मन रिकामं,
दुःखाच्या वेळी मन हरवलं।
एकटेपणाच्या या मिठीत मात्र,
हृदय नि:शब्द तडफडलं।”
“नात्यांचा गोंधळ उलगडत नाही,
साथीचं सुख मिळत नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच हरवतं।”
“गर्दीतलं हे एकटेपण,
हृदयाला पोखरतं।
मनाच्या या संघर्षात मात्र,
आत्मा शांत बसतो।”
“कधी शांततेत आस वाटते,
कधी नात्यांची हुरहूर जाणवते।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन दोन्हींत हरवतं।”
“डोळ्यांतले स्वप्नं हरवलेली,
हृदयातली आस विझलेली।
एकटेपणाच्या या छायेत मात्र,
मन सतत रडलेलं।”
“कोणी खरं समजून घ्यावं,
ही आस मनात दाटते।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
ती आस अपूर्ण राहते।”
“रात्रभर स्वतःशी बोलणं,
सवय झाली आहे आता।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच जखमी होतं।”
“कधी शांततेत आसरा सापडतो,
कधी तीच बोचरी वाटते।
एकटेपणाच्या या मिठीत मात्र,
हृदय सतत तगमगतं।”
“मनातलं दुःख सांगायला कोणी नाही,
हास्य खऱ्या अर्थाने वाटायला कोणी नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन स्वतःचं साथीदार होतं।”
“कधी आठवणींनी वेदना वाढतात,
कधी शांततेने डोळे भरतात।
एकटेपणाच्या या सावलीत मात्र,
मन सतत हरवतं।”
“कधी वाटतं या जगण्यात,
एक खरी सोबत हवी।
पण एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
ती सोबत कधीच मिळत नाही।”
“सांजवेळच्या मंद उजेडात,
मन अधिकच एकाकी होतं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय शांत बसतं।”
“गर्दीत असूनही वाटतं हरवलं,
कोणी विचारत नाही काय झालं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन स्वतःलाच सावरतं।”
“शांत रात्रीचे नि:शब्द क्षण,
मनाला बोचरी ठरतात।
एकटेपणाच्या या मिठीत मात्र,
अश्रू नकळत वाहतात।”
“कोणी जवळ असूनही दूर वाटतं,
हास्यातही दुःख लपलेलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच कोमेजलेलं।”
“नकळत मनात दाटतात विचार,
कोणी ऐकून घेत नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन स्वतःलाच समजावून घेतं।”
“कधी नात्यांची आस वाढते,
कधी शांततेची गरज भासते।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
दोन्ही गोष्टी अपूर्ण राहतात।”
“रात्रभर आठवणींचं ओझं,
मनावर जड वाटतं।
एकटेपणाच्या या छायेत मात्र,
हृदय सतत हरवतं।”
“गर्दीतलं हसूही खोटं वाटतं,
डोळ्यांतील पाणी सांगत राहतं।
एकटेपणाच्या या मिठीत मात्र,
मन खरं जगतं।”
“नात्यांच्या गर्दीत हरवलं मन,
कोणी खरा जवळचा सापडला नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
स्वतःचं मनच साथी ठरलं।”
“कधी हसू आलं तरी मन रिकामं,
कधी रडलं तरी कोणी नाही जवळ।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच पोकळ।”
“डोळ्यांतलं स्वप्न तुटलेलं,
मनातली आस विझलेली।
एकटेपणाच्या या सावलीत मात्र,
मन सतत थकलेलं।”
“कोणी विचारावं इतकं का रडलास,
हीच आस सतत दाटते।
एकटेपणाच्या या मिठीत मात्र,
ती आस अपूर्ण राहते।”
“मनाला हवासा वाटतो आधार,
पण कुणी समजून घेत नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
स्वतःचाच आधार ठरतो।”
“रात्रभर जागणं सवय होतं,
आठवणींचं ओझं वाढतं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय नकळत तडफडतं।”
“कधी शांततेतही कोलाहल दाटतो,
कधी गर्दीतही रिकामं वाटतं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच हरवतं।”
“कधी आठवणी गोड भासतात,
कधी त्या बोचरी वाटतात।
एकटेपणाच्या या सावलीत मात्र,
हृदय सतत झगडतं।”
“नकळत विचार मनाला खातात,
कोणी उत्तर देत नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच गोंधळतं।”
“हास्य मागचं दुःख जग बघत नाही,
डोळ्यांतलं पाणी कोणी विचारत नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच थकून जातं।”
“कोणी समजून घ्यावं अशी आस,
सतत मनाला भासत राहते।
एकटेपणाच्या या मिठीत मात्र,
ती आस अपूर्ण राहते।”
“शांततेच्या या सावलीत,
मनाला आसरा मिळतो।
पण एकटेपणाच्या या जगण्यात मात्र,
तोच आसरा बोचतो।”
“गर्दीत असूनही हृदय रिकामं,
साथ असूनही मन हरवतं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन स्वतःलाच शोधतं।”
“रात्रभर विचारांच्या गाठी सोडवत,
मन स्वतःशीच भांडतं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
डोळे नकळत पाणावतात।”
“गर्दीतले आवाज जड भासतात,
शांततेतही मन बेचैन होतं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच हरवतं।”
“कोणी जवळ असूनही अंतर जाणवतं,
कोणी बोललं तरी मन शांत होत नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
स्वतःशीच मन संवाद साधतं।”
“नात्यांच्या गोंधळात हरवलं मन,
कोणाची खरी साथ लाभली नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
स्वतःलाच आधार ठरला।”
“कधी आठवणींनी हसू येतं,
कधी त्याच आठवणी बोचतात।
एकटेपणाच्या या सावलीत मात्र,
डोळे शांतपणे भिजतात।”
“शांततेतही मोठा कोलाहल दाटतो,
मनाला स्थिरता मिळत नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच थकून जातं।”
“जगासमोर हसून दाखवलं तरी,
मनातील वेदना लपवत नाही।
एकटेपणाच्या या जगण्यात मात्र,
हृदय सतत तगमगतं।”
“नकळत मनात दाटलेले हुंदके,
अश्रूंनी बाहेर पडतात।
एकटेपणाच्या या मिठीत मात्र,
हृदय अधिकच व्यथित होतं।”
“कोणी खरं समजून घ्यावं,
ही आस मनात वाढत राहते।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
ती आस अपूर्ण राहते।”
“गर्दीत असूनही वाटतं शून्य,
सोबत असूनही मन रिकामं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय हरवतं सतत।”
“रात्रभर जागणं जड वाटतं,
विचारांच्या सावलीत मन हरवतं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय शांत राहू शकत नाही।”
“नात्यांच्या गर्दीत असूनही,
मनाला आसरा मिळत नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
स्वतःचं मनच सोबत राहतं।”
“कधी स्वतःला प्रश्न विचारतो,
कधी स्वतःचं उत्तर देतो।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन स्वतःलाच समजावतं।”
“डोळ्यांतली आस कुणी वाचली नाही,
हृदयातील वेदना कुणी जाणली नाही।
एकटेपणाच्या या जगण्यात मात्र,
मन सतत तगमगतं।”
“गर्दीतले चेहरे जवळ वाटले नाहीत,
कोणी खरं साथीदार ठरलं नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन एकटंच जगतं।”
“नकळत डोळ्यांत साचलेले अश्रू,
मनाचं ओझं सांगतात।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय स्वतःलाच हलकं करतं।”
“कधी वाटतं हीच शांतता प्रिय,
कधी वाटतं तीच बोचरी।
एकटेपणाच्या या मिठीत मात्र,
मन सतत गोंधळलेलं।”
“नात्यांच्या गोष्टी अपूर्ण राहिल्या,
सोबतीची आस विझली।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच हरवलं।”
“गर्दीत असूनही वाटतं कोरं,
हृदयातली पोकळी वाढत राहते।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच तडफडतं।”
“शांततेच्या या छायेत,
मनाला खरी साथ मिळाली।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
तीच शांतता कधी बोचरी वाटली।”
“कधी मनाला हवीशी जवळीक,
कधी तीच भीतीदायक भासते।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन सतत हरवून जातं।”
“गर्दीत असूनही कोणी आपलं वाटलं नाही,
नात्यांत असूनही कोणी समजलं नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय स्वतःशीच राहिलं।”
“कधी आठवणींनी हसवलं,
कधी त्याच आठवणींनी रडवलं।
एकटेपणाच्या या सावलीत मात्र,
मन दरवेळा तगमगतं।”
“रात्रभर डोळे मिटत नाहीत,
विचारांचा ओघ थांबत नाही।
एकटेपणाच्या या जगण्यात मात्र,
मन अधिकच थकून जातं।”
“कोणी समजून घ्यावं अशी आस,
दरवेळा अपूर्णच राहिली।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन शांततेला कवटाळतं।”
“हृदयातील व्यथा व्यक्त न झाल्या,
डोळ्यांतले अश्रू साठून राहिले।
एकटेपणाच्या या मिठीत मात्र,
मन अधिकच हतबल झालं।”
“गर्दीतलं जग आपलं वाटलं नाही,
नात्यांतली साथ खरी ठरली नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच तगमगतं।”
“शांततेची ही मिठी जड वाटते,
मनाला अस्वस्थ करून जाते।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय शांतपणे रडतं।”
“कधी डोळ्यांत प्रश्न दाटतात,
कधी ओठांवर शब्द फुटत नाहीत।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन सतत हरवतं।”
“स्वतःशी केलेल्या गप्पांतून,
मनाची पोकळी भरून येते।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय आपोआप शांत होतं।”
“गर्दीतले चेहरे ओळखीचे वाटले,
पण आपलेपण कुणी दिलं नाही।
एकटेपणाच्या या जगण्यात मात्र,
मन अधिकच बेचैन झालं।”
“कधी वाटतं नशिबाचा खेळ आहे,
कधी वाटतं माझी चूक आहे।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन सतत प्रश्न विचारतं।”
“स्वतःला समजावणं जड होतं,
स्वतःपासून पळणं शक्य होत नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच दुखावतं।”
“रात्रीचा अंधार जड वाटतो,
मनातले विचार बंधन घालतात।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
डोळ्यांतून अश्रू वाहतात।”
“कोणाच्या शब्दांत आधार सापडला नाही,
कोणाच्या स्पर्शात आपलेपण जाणवलं नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन स्वतःलाच धरून राहतं।”
“कधी भूतकाळ बोचतो,
कधी भविष्य घाबरवतं।
एकटेपणाच्या या जगण्यात मात्र,
वर्तमानच हरवतं।”
“शांततेत मन अधिक बोलतं,
नकळत हृदय रडत राहतं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
डोळ्यांतून वेदना ओसंडतात।”
“कोणीतरी हवं होतं जवळ,
ही आस दरवेळा अपूर्ण राहिली।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन स्वतःचं जग तयार करतं।”
“कधी नुसता श्वासही बोचतो,
कधी शांततेतही गोंधळ जाणवतो।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय थकून जातं।”
“गर्दीत असूनही स्वतःचं वाटत नाही,
नात्यांत असूनही जवळीक मिळत नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन सतत तगमगतं।”
“जगण्यातल्या या वळणावर,
सोबत कुणी दिसलं नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन स्वतःशीच बोलतं।”
“कधी मनातली स्वप्नं कोसळली,
कधी हृदयातली आस तुटली।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
डोळ्यांतून वेदना ओसंडल्या।”
“गर्दीत हरवलेलं हास्य,
शांततेत उमलत नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच हरवतं।”
“कोणी तरी विचारावं असं वाटतं,
पण शब्द मात्र कुणाकडे पोचत नाहीत।
एकटेपणाच्या या जगण्यात मात्र,
मन अधिकच तडफडतं।”
“नात्यांच्या गर्दीत हरवलं मन,
सोबत कुणी खरं ठरलं नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
स्वतःचं मनच आधार झालं।”
“शांततेच्या या कवचात,
हृदय नकळत थरथरतं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन स्वतःशीच झगडतं।”
“कधी आठवणींनी डोळे भिजले,
कधी शांततेने मन थकवलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच दुखलं।”
“गर्दीत असूनही ओळखी गडप झाल्या,
सोबत असूनही जवळीक हरवली।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन स्वतःलाच कवटाळतं।”
“कोणी तरी हावं जवळ,
ही आस सतत उराशी आहे।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच तगमगतं।”
“कधी वाटतं जग खूप मोठं आहे,
कधी तेच जग खूप रिकामं वाटतं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय सतत भरकटतं।”
“डोळ्यांतले प्रश्न अनुत्तरित राहिले,
हृदयातील वेदना कुणी ऐकल्या नाहीत।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन स्वतःशीच बोलत राहिलं।”
“शांततेतही कोलाहल दाटतो,
मनाला कधीही निवांतपणा मिळत नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय सतत तडफडतं।”
“कधी स्वतःला दोष दिला,
कधी नशिबाला रागावलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन सतत हरवत राहिलं।”
“गर्दीतली शांतता बोचरी वाटली,
नात्यांतली जवळीक अपुरी भासली।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन स्वतःलाच समजावतं।”
“कोणी जवळ नसताना,
मन स्वतःशीच हसतं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
डोळे नकळत पाणावतात।”
“कधी भूतकाळ वेदना देतो,
कधी भविष्य चिंता वाढवतं।
एकटेपणाच्या या जगण्यात मात्र,
वर्तमानही बेचैन करतं।”
“नात्यांच्या गाठी सुटल्या नाहीत,
सोबत कुणी खरी ठरली नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच हरवलं।”
“कधी स्वतःशी बोलण्यातच शांती मिळते,
कधी त्या शब्दांनीच वेदना वाढते।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच थकून जातं।”
“गर्दीत असूनही पोकळी जाणवते,
शांततेत असूनही बेचैनी वाढते।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय सतत झगडतं।”
“नकळत डोळ्यांत अश्रू साचतात,
मनाला दिलासा मिळत नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय स्वतःचं जग बनवतं।”
“गर्दीतले चेहरे ओळखीचे असूनही,
आपलेपण जाणवलं नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन स्वतःलाच शोधत राहतं।”
“शांततेच्या मिठीत हृदय हरवलं,
विचारांच्या वादळात मन अडकून पडलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
डोळ्यांतून अश्रू ओसंडले।”
“कधी आठवणींनी सुख दिलं,
कधी त्या आठवणींनी त्रास दिला।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच तडफडलं।”
“कोणी तरी आपलं व्हावं ही आस,
दरवेळा अपूर्ण राहिली।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन शांततेत हरवून गेलं।”
“गर्दीत असूनही एकटं वाटलं,
नात्यांत असूनही रिकामं वाटलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय सतत पोकळ झालं।”
“शब्दांच्या ओघात वेदना हरवल्या नाहीत,
शांततेच्या मिठीत अश्रू थांबले नाहीत।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच रडलं।”
“कधी स्वतःला समजावलं,
कधी स्वतःलाच प्रश्न विचारले।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच गोंधळलं।”
“गर्दीतले आवाज बेचैन करतात,
शांततेतलं ओझं जड होतं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय सतत हरवतं।”
“कोणी तरी विचारावं वाटतं,
पण कुणालाच वेळ नसतो।
एकटेपणाच्या या जगण्यात मात्र,
मन स्वतःशीच बोलतं।”
“रात्रभर झोप लागत नाही,
विचारांची गर्दी थांबत नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच थकून जातं।”
“कधी वाटतं शांतता हवी,
कधी तीच बोचरी ठरते।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन सतत व्यथित होतं।”
“गर्दीतल्या चेहऱ्यांत आपलेपण नाही,
नात्यांतल्या शब्दांत ऊब नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय सतत हरवतं।”
“कधी भूतकाळ बोचतो,
कधी भविष्य घाबरवतं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
वर्तमानही बेचैन करतं।”
“शब्दांनी वेदना सांगता आल्या नाहीत,
शांततेत हृदय मोकळं झालं नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
डोळे सतत भिजत राहिले।”
“कोणी खरं साथ दिलं नाही,
कोणी आपलं मानलं नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन स्वतःलाच आधार झालं।”
“गर्दीत असूनही ओळख हरवली,
नात्यांत असूनही जवळीक हरवली।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन सतत हरवलं।”
“कधी स्वतःशी हसतो मनापासून,
कधी नकळत डोळे पाणावतात।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच तडफडतं।”
“शांततेतही आवाज दाटतो,
मन अधिकच बेचैन होतं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच थकतं।”
“कधी स्वतःला समजावलं,
कधी नशिबाला दोष दिला।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन सतत हरवतं।”
“गर्दीत असूनही शून्य वाटतं,
शांततेत असूनही पोकळी जाणवते।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय सतत रडतं।”
“डोळ्यांत साचलेले हुंदके,
ओठांवर येऊ शकले नाहीत।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन शांतपणे रडत राहिलं।”
“गर्दीत असूनही स्वतःला शोधतो,
शांततेत असूनही मन बेचैन होतं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच हरवतं।”
“कोणी खरं विचारलं नाही,
कोणी डोळ्यांत पाहिलं नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन स्वतःशीच जगतं।”
“शांततेच्या या मिठीत,
मन अधिकच तगमगतं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय सतत झगडतं।”
“कधी वाटतं जग आपलं नाही,
कधी स्वतःचं मनही परकं वाटतं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच रडतं।”
“गर्दीत असूनही पोकळी वाढली,
नात्यांत असूनही जवळीक कमी झाली।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच हरवलं।”
“कोणी आपलं म्हणावं अशी आस,
नेहमीच अपूर्ण राहिली।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच दुखलं।”
“कधी शब्द साथ देत नाहीत,
कधी अश्रूही थांबत नाहीत।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन सतत तगमगतं।”
“शांततेच्या छायेत बसलं मन,
आठवणींनी नकळत भिजलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच कोमेजलं।”
“गर्दीतले आवाज दूर भासले,
नात्यांचे शब्द खोटे वाटले।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच थकून गेलं।”
“कोणी समजून घ्यावं असं वाटलं,
पण कुणालाच वेळ नव्हता।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय सतत रडतं।”
“कधी स्वतःपासून दूर पळायचं वाटलं,
पण सावलीसारखं मन सोबत आलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच हरवलं।”
“गर्दीत असूनही ओळख हरवली,
सोबत असूनही जवळीक कमी वाटली।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच तडफडलं।”
“शांततेतले प्रश्न अनुत्तरित राहिले,
विचारांच्या लाटा मनात उसळल्या।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय थकून गेलं।”
“कोणी हवं होतं जवळ,
ती आस अपूर्णच राहिली।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच तगमगलं।”
“गर्दीत असूनही शून्य वाटलं,
शांततेत असूनही बेचैनी वाढली।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय सतत रडलं।”
“कधी भूतकाळ बोचतो,
कधी भविष्य घाबरवतं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
वर्तमानही वेदना देतं।”
“डोळ्यांतले अश्रू साचले,
ओठांवरचे शब्द हरवले।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच व्यथित झालं।”
“कोणी आपलं म्हणावं असं वाटलं,
पण आपलेपण मिळालं नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय सतत तगमगतं।”
“गर्दीत असूनही एकटेपण जाणवलं,
शांततेत असूनही मन बेचैन झालं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच हरवलं।”
“डोळ्यांतले स्वप्न हरवले,
मनातील आशा तुटल्या।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
आठवणींनी साथ दिल्या।”
“गर्दीत असूनही कुणी नव्हतं जवळ,
शांततेत असूनही आवाज वाढत होता।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच हरवत होतं।”
“कधी वाटलं वेळ थांबावा,
कधी आयुष्य उलटावं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मनानेच स्वतःला जपावं।”
“कोणी ऐकलं नाही व्यथा,
कोणी पुसले नाही अश्रू।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच कोमेजलं।”
“गर्दीतले चेहरे ओळखीचे नव्हते,
शब्दांचे अर्थही उलगडले नव्हते।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन सतत तगमगत होतं।”
“कधी वाटलं कोणी सोबत असावं,
कधी वाटलं कुणीतरी समजून घ्यावं।
पण एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच तुटून गेलं।”
“शांततेत दडलेले प्रश्न,
उत्तरांच्या शोधात हरवले।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
डोळे अधिकच भिजले।”
“गर्दीत असूनही रिकामं वाटलं,
नात्यांत असूनही परकं जाणवलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच उदास झालं।”
“कोणी हसवलं नाही खऱ्या अर्थानं,
कोणी समजून घेतलं नाही अंतरानं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन सतत रडलं आतून।”
“आठवणींनी बांधलेलं मन,
भूतकाळात अडकून बसलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच तुटलं।”
“कधी वाटलं आयुष्य स्वप्नासारखं आहे,
कधी जाणवलं ते फक्त भ्रम आहे।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन वेदनांनी भरलं आहे।”
“गर्दीत न ओळखणारी नजर,
शांततेत हरवलेलं हृदय।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन सतत व्यथित होतं।”
“कोणी जवळ असूनही दूर वाटलं,
कोणी हसूनही परकं वाटलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच रिकामं झालं।”
“कधी स्वप्नांची साथ हरवली,
कधी आशांची वाट बंद झाली।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच थकलं।”
“गर्दीत सापडला नाही आपलेपणा,
शांततेतही मिळाला नाही दिलासा।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच कोमेजलं।”
“डोळ्यांत पाणी साचून राहिलं,
ओठांवर हसू उमटेनासं झालं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय सतत तगमगतं।”
“कोणी विचारलं नाही खरं मन,
कोणी समजलं नाही दुःख।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच तुटलं।”
“गर्दीत हरवलेले शब्द,
शांततेत दडवलेले हुंदके।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच दुखलं।”
“कधी काळ थांबला असं वाटलं,
कधी जीवन थकलं असं जाणवलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन सतत रडलं।”
“शांततेत लपलेले हुंदके,
गर्दीत हरवलेलं मन।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच रिकामं झालं।”
“गर्दीत असूनही मन हरवलं,
शांततेत असूनही डोळं पाणावलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच तुटलं।”
“कोणी आपलं म्हणून बोलावं,
अशी आस मनात दडलेली।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
ती आस अपूर्णच राहिली।”
“डोळ्यांत पावसासारखे अश्रू,
हृदयात वेदनेची किनार।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच उदास झालं।”
“गर्दीतली नाती परकी वाटली,
शब्दांची ऊबही हरवली।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच कोमेजलं।”
“कधी स्वतःचं हसू हरवलं,
कधी स्वतःचं मन दुरावलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच तगमगलं।”
“कोणी विचारलं नाही खरं आयुष्य,
कोणी समजलं नाही दुःखाचं स्वरूप।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन सतत एकटंच राहिलं।”
“शांततेच्या मिठीत वेदना वाढल्या,
आठवणींच्या सावल्या दाटल्या।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच हरवलं।”
“गर्दीत असूनही ओळख उरली नाही,
शब्द असूनही भावना टिकली नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच तुटलं।”
“कधी स्वप्नांची चव हरवली,
कधी आठवणींची वेदना वाढली।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच व्यथित झालं।”
“डोळ्यांत साठलेले अश्रू,
ओठांवर उमटेनासं हसू।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच कोमेजलं।”
“गर्दीत आपलेपण हरवलं,
नात्यांत उब उरली नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन सतत रडलं।”
“कोणी समजून घ्यावं असं वाटलं,
कोणी जवळ यावं असं वाटलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच उदास झालं।”
“शांततेच्या मिठीत मन दडपलं,
आठवणींनी हृदय भिजवलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच हरवलं।”
“कधी वेळ थांबावी असं वाटलं,
कधी जीवन संपावं असं वाटलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच तुटलं।”
“गर्दीत असूनही मन पोकळ झालं,
शब्द असूनही हृदय शांत झालं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
आठवणींनी मन व्यापलं।”
“कोणी आपलं म्हणून हाक दिली नाही,
कोणी प्रेमानं समजून घेतलं नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच तगमगलं।”
“शांततेत हृदयाचं दुःख दडपलं,
अश्रूंनी मन अधिकच भिजवलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच उदास झालं।”
“गर्दीत असूनही पाऊल थांबलं,
शब्द असूनही मन गप्प झालं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन सतत एकटंच राहिलं।”
“कधी हसावं असं वाटलं,
पण डोळे अश्रूंनी भरले।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच हरवलं।”
“डोळ्यांत उमटलेली शून्यता,
हृदयात वाढलेली पोकळी।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच तुटलं।”
“गर्दीत असूनही सोबत भासली नाही,
शांततेत असूनही शांती मिळाली नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच तगमगलं।”
“डोळ्यांत साठलेले प्रश्न अनुत्तरित,
हृदयात दडवलेले दुःख अमर्याद।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच हरवलं।”
“कोणी जवळ असूनही परके वाटले,
कोणी हसूनही अंतर वाढले।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच कोमेजलं।”
“गर्दीत सापडला नाही दिलासा,
शब्दांत हरवली भावना खरी।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच रडलं।”
“कधी वाटलं आयुष्य अपूर्ण आहे,
कधी जाणवलं स्वप्न फसवलं आहे।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच तुटलं।”
“डोळ्यांत न दिसणारी पोकळी,
ओठांवर न उमटलेलं हसू।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच दुखलं।”
“कोणी विचारलं नाही मनातलं खरं,
कोणी समजलं नाही आयुष्याचं दुःख।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच उदास झालं।”
“गर्दीतले चेहरे रिकामे वाटले,
नात्यांचे बंध तुटले वाटले।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच थकलं।”
“शांततेच्या मिठीत विचार दाटले,
अश्रूंनी डोळे ओले झाले।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच रडलं।”
“कधी सोबत असूनही रिकामं वाटलं,
कधी हसण्यातूनही दुःख वाढलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच हरवलं।”
“गर्दीत शांततेचं ओझं जाणवलं,
शब्दांतून वेदनेचं स्वर उमटलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच तुटलं।”
“कोणी आलं नाही जवळ खरं मनापासून,
कोणी समजलं नाही डोळ्यांतल्या पावसातून।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच कोमेजलं।”
“शांततेत दडलेलं रडणं,
गर्दीत हरवलेलं हसणं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच व्यथित झालं।”
“कधी आयुष्य अपुरं भासलं,
कधी स्वप्न फसवलं असं वाटलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच उदास झालं।”
“गर्दीत असूनही आवाज एकटा वाटला,
शांततेत असूनही मन कोसळलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच रडलं।”
“कोणी जवळ आलं तरी हृदय शांत झालं नाही,
कोणी हसलं तरी वेदना कमी झाल्या नाहीत।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच दुखलं।”
“डोळ्यांत उमटलेली उदासी,
हृदयात दाटलेली शून्यता।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच कोमेजलं।”
“गर्दीत असूनही स्वतःला सापडलं नाही,
शांततेत असूनही हृदय जुळलं नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन सतत व्यथित झालं।”
“कधी वाटलं वेळ थांबावा,
कधी वाटलं जीवन थांबावं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच थकलं।”
“शांततेच्या छायेत मन हरवलं,
आठवणींच्या ओझ्यानं डोळं भिजलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच तुटलं।”
“गर्दीत असूनही मन हरवलं,
शांततेत असूनही डोळं पाणावलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच रडलं।”
“कोणी जवळ आलं तरी एकटेपण सरलं नाही,
कोणी बोललं तरी हृदय भरलं नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच तुटलं।”
“शांततेच्या छायेत वेदना वाढल्या,
गर्दीत असूनही पोकळी वाढली।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच हरवलं।”
“डोळ्यांतले स्वप्न कोमेजून गेलं,
हृदयातील आशा तुटून गेल्या।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच कोमेजलं।”
“गर्दीत असूनही नातं जोडता आलं नाही,
शांततेत असूनही समाधान लाभलं नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच तगमगलं।”
“कोणी विचारलं नाही खरं दुःख,
कोणी समजलं नाही मनाचं स्वरूप।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन सतत एकटंच राहिलं।”
“डोळ्यांत अश्रू दाटलेले,
ओठांवर न उमटलेलं हसू।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच उदास झालं।”
“गर्दीत असूनही आवाज परके वाटले,
शब्दांत असूनही अर्थ हरवले।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच थकलं।”
“शांततेच्या मिठीत मन दाबलं गेलं,
आठवणींनी हृदय भिजवलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच दुखलं।”
“कोणी आलं नाही जवळ हृदय जपायला,
कोणी थांबलं नाही अश्रू पुसायला।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच हरवलं।”
“गर्दीत असूनही ओळख सापडली नाही,
नात्यांत असूनही आपलेपण मिळालं नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच कोमेजलं।”
“डोळ्यांत उमटलेली पोकळी,
मनात साचलेली शून्यता।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच तुटलं।”
“कोणी ऐकलं नाही मनाचं खरं गाणं,
कोणी समजलं नाही हृदयाचं रडणं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच व्यथित झालं।”
“गर्दीत असूनही डोळे ओले झाले,
शब्द असूनही अश्रू वाहिले।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच रडलं।”
“शांततेच्या मिठीत विचार हरवले,
आठवणींच्या सावल्या दाटल्या।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच तगमगलं।”
“डोळ्यांत लपलेले हुंदके,
हृदयात दडलेली वेदना।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच उदास झालं।”
“गर्दीत असूनही स्वतःला शोधता आलं नाही,
नात्यांत असूनही आपलेपण सापडलं नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच कोमेजलं।”
“कधी वेळ थांबला असं वाटलं,
कधी आयुष्य संपलं असं जाणवलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच हरवलं।”
“शांततेत लपलेलं दुःख उमटलं,
गर्दीत हरवलेलं हसू विसरलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच रडलं।”
“डोळ्यांत उमटलेली शून्यता,
हृदयात वाढलेली वेदना।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच तुटलं।”
“गर्दीत असूनही कोणी जवळ नव्हतं,
शांततेत असूनही मन अस्वस्थ होतं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच हरवत होतं।”
“डोळ्यांतले अश्रू दडवले,
ओठांवरचं हसू हरवलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच तुटलं।”
“कोणी नातं जपायला आलं नाही,
कोणी वेदना समजून घेतल्या नाहीत।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच कोमेजलं।”
“गर्दीत असूनही हृदय रिकामं वाटलं,
शब्द असूनही संवाद हरवला।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच व्यथित झालं।”
“शांततेत वाढलेले प्रश्न,
गर्दीत हरवलेली उत्तरे।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच उदास झालं।”
“डोळ्यांत उमटलेली वेदना,
मनात साचलेली तगमग।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच हरवलं।”
“कोणी ऐकलं नाही मनाचं खरं बोलणं,
कोणी समजलं नाही डोळ्यांचं रडणं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच दुखलं।”
“गर्दीत असूनही स्वतः हरवलो,
नात्यांत असूनही आपलेपण हरवलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच तुटलं।”
“शांततेच्या मिठीत आठवणींनी छळलं,
वेदनांनी मन अधिकच कोमेजवलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच हरवलं।”
“डोळ्यांत साचलेले अश्रू न दिसले कुणाला,
मनातल्या वेदना न उमगल्या कुणाला।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच उदास झालं।”
“गर्दीत असूनही पोकळी जाणवली,
शब्द असूनही शांतता वाढली।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच तगमगलं।”
“शांततेत दडलेले हुंदके,
आठवणींनी भरलेले क्षण।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच रडलं।”
“डोळ्यांत हरवलेलं स्वप्न,
मनात साचलेली पोकळी।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच कोमेजलं।”
“कोणी जवळ नसल्याची जाणीव,
मनात सतत वेदना निर्माण करत होती।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच तुटत होतं।”
“गर्दीत असूनही स्वतःचं हरवलं,
शांततेत असूनही मन थकलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच उदास झालं।”
“डोळ्यांत उमटलेली वेदना कोणाला दिसली नाही,
मनातली पोकळी कुणाला समजली नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच दुखलं।”
“शांततेच्या छायेत विचार हरवले,
आठवणींच्या ओझ्याने मन रडलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच तगमगलं।”
“गर्दीत असूनही कुणी जवळ नव्हतं,
नात्यांत असूनही आपलेपण सापडलं नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच हरवलं।”
“डोळ्यांत न दिसणारे अश्रू,
हृदयात साचलेली शून्यता।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच तुटलं।”
“शांततेत असूनही मन गोंधळलं,
गर्दीत असूनही मन हरवलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच उदास झालं।”
“गर्दीत असूनही स्वतः हरवलो,
शब्दांत असूनही संवाद तुटला।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच व्यथित झालं।”
“शांततेच्या मिठीत अश्रू साचले,
आठवणींनी मन अधिकच रडलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच तुटलं।”
“डोळ्यांत हरवलेलं हसू,
ओठांवर उमटलेलं मौन।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच उदास झालं।”
“कोणी आलं नाही वेदना समजायला,
कोणी थांबलं नाही अश्रू पुसायला।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच हरवलं।”
“गर्दीत असूनही शून्यता जाणवली,
शब्द असूनही अर्थ हरवला।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच तगमगलं।”
“शांततेत हरवलेले क्षण,
आठवणींनी डोळे पाणावले।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच कोमेजलं।”
“डोळ्यांत दाटलेले हुंदके,
मनात दडलेली तगमग।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच रडलं।”
“कोणी ऐकलं नाही मनाचं खरं बोलणं,
कोणी समजलं नाही हृदयाचं रडणं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच उदास झालं।”
“गर्दीत असूनही स्वतःचं हरवलं,
नात्यांत असूनही आपलेपण तुटलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच व्यथित झालं।”
“शांततेच्या मिठीत विचार कोमेजले,
आठवणींनी मन भिजवलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच हरवलं।”
“डोळ्यांत उमटलेली पोकळी,
हृदयात साचलेली शून्यता।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच तुटलं।”
“गर्दीत असूनही जवळ कोणी नव्हतं,
नात्यांत असूनही आपलेपण नव्हतं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच कोमेजलं।”
“शांततेत लपलेली व्यथा,
डोळ्यांत दाटलेली वेदना।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच रडलं।”
“डोळ्यांत हरवलेलं स्वप्न उमटलं नाही,
मनातलं दुःख कुणाला कळलं नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच तगमगलं।”
“गर्दीत असूनही मौन वाढलं,
शब्द असूनही अर्थ हरवला।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच दुखलं।”
“शांततेच्या छायेत अश्रू दडले,
आठवणींनी मन पुसलं नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच उदास झालं।”
“डोळ्यांत लपलेलं रडणं,
हृदयात उमटलेली वेदना।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच हरवलं।”
“कोणी विचारलं नाही खरी व्यथा,
कोणी समजलं नाही मनाचं सत्य।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच तुटलं।”
“गर्दीत असूनही पोकळी जाणवली,
शांततेत असूनही वेदना वाढली।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच कोमेजलं।”
“डोळ्यांत अश्रूंचं सावट,
मनात एकटेपणाचं ओझं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच रडलं।”
“गर्दीत असूनही मन कोसळलं,
शब्दांत असूनही मौन दाटलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच व्यथित झालं।”
“शांततेच्या छायेत विचार हरवले,
आठवणींच्या ओझ्याने अश्रू दाटले।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच तगमगलं।”
“डोळ्यांत उमटलेली रिक्तता,
हृदयात साचलेली शून्यता।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच उदास झालं।”
“कोणी थांबलं नाही मनाला समजवायला,
कोणी जवळ आलं नाही अश्रू पुसायला।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच हरवलं।”
“गर्दीत असूनही स्वतःला गमावलं,
नात्यांत असूनही आपलेपण हरवलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच तुटलं।”
“शांततेच्या मिठीत व्यथा वाढली,
आठवणींच्या सावलीत वेदना दाटली।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच रडलं।”
“डोळ्यांत लपलेले हुंदके,
मनात दाटलेली तगमग।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच कोमेजलं।”
“कोणी विचारलं नाही मनाचं सत्य,
कोणी समजलं नाही दुःखाचं गूढ।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच उदास झालं।”
“गर्दीत असूनही मौन वाढलं,
शब्द असूनही संवाद हरवला।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच तगमगलं।”
“शांततेच्या छायेत अश्रू पुसले नाहीत,
आठवणींच्या ओझ्याने मन भरकटलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच हरवलं।”
“डोळ्यांत उमटलेलं दुःख लपवलं,
हृदयातलं रडणं दाबलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच तुटलं।”
“गर्दीत असूनही स्वतः सापडलं नाही,
नात्यांत असूनही आपलेपण टिकलं नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच कोमेजलं।”
“शांततेच्या मिठीत वेदना जागल्या,
आठवणींच्या छायेत अश्रू दाटले।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच रडलं।”
“डोळ्यांत दाटलेली शून्यता,
मनात साचलेली व्यथा।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच उदास झालं।”
“कोणी जवळ आलं नाही हृदय वाचायला,
कोणी थांबलं नाही मन समजवायला।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच हरवलं।”
“गर्दीत असूनही स्वतः हरवलं,
शब्द असूनही मौन वाढलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच दुखलं।”
“शांततेत हरवलेले क्षण,
आठवणींनी मन अधिकच तगमगवलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच कोमेजलं।”
“डोळ्यांत उमटलेली रिक्तता,
हृदयात दाटलेली वेदना।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच तुटलं।”
“गर्दीत असूनही शांतता जाणवली,
नात्यांत असूनही पोकळी वाढली।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच रडलं।”
“शांततेच्या मिठीत अश्रू वाहिले,
आठवणींनी मन अधिकच हरवलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच उदास झालं।”
“डोळ्यांत लपलेलं रडणं उमटलं नाही,
मनातलं दुःख कुणाला कळलं नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच हरवलं।”
“गर्दीत असूनही शांतता जाणवली,
शब्दांत असूनही मौन वाढलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच तगमगलं।”
“शांततेच्या छायेत आठवणी दाटल्या,
डोळ्यांतून अश्रू वाहत राहिले।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच रडलं।”
“डोळ्यांत उमटलेली शून्यता,
मनात दडलेली व्यथा।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच उदास झालं।”
“कोणी थांबलं नाही वेदना समजायला,
कोणी आलं नाही मन सावरण्यासाठी।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच तुटलं।”
“गर्दीत असूनही स्वतः हरवलं,
नात्यांत असूनही आपलेपण हरवलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच दुखलं।”
“शांततेच्या मिठीत अश्रू साचले,
आठवणींच्या सावलीत मन रडलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच कोमेजलं।”
“डोळ्यांत हरवलेलं स्वप्न उमटलं नाही,
मनातलं दुःख कुणी जाणलं नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच व्यथित झालं।”
“गर्दीत असूनही शून्यता दाटली,
शब्द असूनही मौन वाढलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच हरवलं।”
“शांततेच्या छायेत विचार हरवले,
आठवणींनी मन भिजवलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच रडलं।”
“डोळ्यांत उमटलेली व्यथा,
मनात दडलेली तगमग।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच उदास झालं।”
“गर्दीत असूनही ओळख सापडली नाही,
नात्यांत असूनही आपलेपण टिकली नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच तुटलं।”
“शांततेच्या मिठीत अश्रू वाढले,
आठवणींच्या छायेत दुःख वाढलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच हरवलं।”
“डोळ्यांत साचलेले हुंदके,
मनात दडलेली शून्यता।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच व्यथित झालं।”
“कोणी विचारलं नाही मनाचं खरं सत्य,
कोणी समजलं नाही हृदयाचं दुःख।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच कोमेजलं।”
“गर्दीत असूनही स्वतः सापडलं नाही,
नात्यांत असूनही आपलेपण मिळालं नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच उदास झालं।”
“शांततेच्या मिठीत वेदना वाढल्या,
आठवणींच्या सावलीत अश्रू दाटले।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच तुटलं।”
“डोळ्यांत हरवलेलं हास्य,
ओठांवर दाटलेलं मौन।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच दुखलं।”
“गर्दीत असूनही एकाकीपणा जाणवला,
शब्द असूनही संवाद हरवला।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच रडलं।”
“शांततेच्या छायेत आठवणी वाढल्या,
डोळ्यांतून वेदना ओसंडल्या।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच हरवलं।”
“डोळ्यांत दडलेलं रडणं उमटलं नाही,
मनातील जखमा कुणी जाणल्या नाहीत।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच तगमगलं।”
“गर्दीत असूनही स्वतः हरवलं,
नात्यांत असूनही आपलेपण हरवलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच दुःखी झालं।”
“शांततेच्या मिठीत अश्रू वसले,
आठवणींच्या छायेत मन रडलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच कोमेजलं।”
“डोळ्यांत उमटलेलं स्वप्न हरवलं,
मनातील आशा तुटून गेल्या।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच रडलं।”
“गर्दीत असूनही एकटेपणा दाटला,
शब्द असूनही संवाद हरवला।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच खिन्न झालं।”
“शांततेच्या छायेत विचार गुंतले,
आठवणींच्या भाराने हृदय दडपलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच उदास झालं।”
“डोळ्यांत लपलेलं हास्य उमटलं नाही,
ओठांवरचं मौन हटवलं नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच व्यथित झालं।”
“गर्दीत असूनही रिकामेपण जाणवलं,
नात्यांत असूनही आपलेपण हरवलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच तुटलं।”
“शांततेच्या मिठीत स्वप्नं हरवली,
आठवणींच्या छायेत व्यथा दाटली।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच रडलं।”
“डोळ्यांत साचलेले अश्रू थांबले नाहीत,
मनातील तगमग कुणाला कळली नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच तगमगलं।”
“गर्दीत असूनही शांतता दाटली,
शब्द असूनही संवाद हरवला।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच हरवलं।”
“शांततेच्या मिठीत वेदना वाढल्या,
आठवणींच्या सावलीत हृदय भिजलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच दुःखी झालं।”
“डोळ्यांत उमटलेलं हास्य हरवलं,
ओठांवर दाटलेलं मौन वाढलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच उदास झालं।”
“गर्दीत असूनही ओळख मिळाली नाही,
नात्यांत असूनही आपलेपण टिकली नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच व्यथित झालं।”
“शांततेच्या छायेत दुःख दाटलं,
आठवणींच्या भाराने मन रडलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच तुटलं।”
“डोळ्यांत हरवलेलं सत्य उमटलं नाही,
मनातील जखमा कुणी जाणल्या नाहीत।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच दुखलं।”
“गर्दीत असूनही स्वतःचं अस्तित्व हरवलं,
शब्द असूनही आपलेपण हरवलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच उदास झालं।”
“शांततेच्या मिठीत आठवणी वाढल्या,
डोळ्यांतून अश्रू वाहत राहिले।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच व्यथित झालं।”
“डोळ्यांत उमटलेलं स्वप्न फुललं नाही,
मनातील आशा साकारल्या नाहीत।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच तगमगलं।”
“गर्दीत असूनही हृदय हरवलं,
नात्यांत असूनही आपलेपण हरवलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच रडलं।”
“डोळ्यांत दडलेली व्यथा उलगडली नाही,
मनातील तगमग कुणी ऐकली नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच कोमेजलं।”
“गर्दीत असूनही स्वतः सापडलं नाही,
नात्यांत असूनही आपलेपण मिळालं नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच तुटलं।”
“शांततेच्या छायेत आठवणी फुलल्या,
पण डोळ्यांतून अश्रू वाहत राहिले।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच हरवलं।”
“डोळ्यांत हरवलेलं स्वप्न जपलं नाही,
मनातील आशा पूर्ण झाल्या नाहीत।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच उदास झालं।”
“गर्दीत असूनही ओळख उमगली नाही,
शब्द असूनही संवाद घडला नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच दुःखी झालं।”
“शांततेच्या मिठीत विचार हरवले,
आठवणींच्या छायेत मन भिजलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच तगमगलं।”
“डोळ्यांत उमटलेलं हास्य हरवलं,
ओठांवर मौन अधिकच पसरलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
मन अधिकच खिन्न झालं।”
“गर्दीत असूनही स्वतः हरवलं,
नात्यांत असूनही आपलेपण हरवलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच रडलं।”
“शांततेच्या मिठीत दुःख दाटलं,
आठवणींच्या भाराने मन थकून गेलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच व्यथित झालं।”
“डोळ्यांत उमटलेलं सत्य कुणी पाहिलं नाही,
मनातील तगमग कुणी ऐकली नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच दुखलं।”
“गर्दीत असूनही रिकामेपण जाणवलं,
शब्द असूनही मौन टिकून राहिलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच कोमेजलं।”
“शांततेच्या मिठीत स्वप्नं हरवली,
आठवणींच्या सावलीत मन रडलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच हरवलं।”
“डोळ्यांत साचलेली आशा उमटली नाही,
मनातील वेदना कुणी समजल्या नाहीत।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच उदास झालं।”
“गर्दीत असूनही स्वतःचं अस्तित्व हरवलं,
नात्यांत असूनही आपलेपण टिकली नाही।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच तगमगलं।”
“शांततेच्या छायेत दुःख वाढलं,
आठवणींच्या मिठीत मन हरवलं।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच रडलं।”
“डोळ्यांत उमटलेलं हास्य हरवलं,
ओठांवर दाटलेलं मौन पसरलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच व्यथित झालं।”
“गर्दीत असूनही आपलेपण मिळालं नाही,
नात्यांत असूनही विश्वास टिकला नाही।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच दुखलं।”
“शांततेच्या मिठीत अश्रू थांबले नाहीत,
आठवणींच्या छायेत दुःख वाढलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
मन अधिकच हरवलं।”
“डोळ्यांत साचलेलं स्वप्न कोमेजलं,
मनातील आशा तुटून गेल्या।
एकटेपणाच्या या क्षणांत मात्र,
हृदय अधिकच उदास झालं।”
“गर्दीत असूनही मन रिकामं वाटलं,
शब्द असूनही मौन वाढलं।
एकटेपणाच्या या प्रवासात मात्र,
हृदय अधिकच तगमगलं।”
